Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες
ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Mi valami rozoga gitárok vagyunk
amikor a szél halad,
dalszövegek, hangok, félhamis zörejek ébrednek
a húrokon, amik úgy lógnak, mint valami láncok.
Valami hihetetlen antennák vagyunk.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες
υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη
στην κορυφή τους το άπειρο αντηχάει
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Valami hihetetlen antennák vagyunk
Amik ágaskodnak, mint ujjak
a csúcsain a végtelen visszhang,
de gyorsan le fognak zuhanni törötten.
Mi, valami hihetetlen antennák vagyunk.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε
στα όνειρά μας μπερδεύεται όλη η φύσις
στο σώμα στην ενθύμηση, πονούμε
κι η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις.
Mi valami ömlengő érzékek vagyunk,
hogy remény nélkül egyesüljünk
álmainkban összezavarodik az egész természet
A emlékezet testében, bennünket fájdalmak érnek
és a költészet a menedéke ennek, amit irigylünk.
Mi valami túláradó érzékek vagyunk.
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες,
κάτι απίστευτες αντένες,
κάτι διάχυτες αισθήσεις
στο σώμα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες.
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Mi valami rozoga gitárok vagyunk
Valami hihetetlen antennák vagyunk.
Olyanok vagyunk, mint valami rozoga gitárok
valami hihetetlen antennák vagyunk,
valami túláradó érzékek
testünk összezavarodik az egész természet.
Mi valami rozoga gitárok vagyunk
Legutóbb Stratos szerkesztette (2016-12-30 13:11:50), összesen 12 alkalommal
Φίλε, η καρδιά μου τώρα σαν να εγέρασε
Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας,
που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε
και με την πίκρα κάποτε της πείνας.
Barátom, a szívem most mintha megöregedett volna
Véget ért athéni életem,
Ami édesen és mulatva telt el
És olykor, keserűen az éhségemben.
Δε θα `ρθω πια στον τόπο που η πατρίδα μου
τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης,
παρά περαστικός, με την ελπίδα μου,
με τ’ όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.
Nem fogok visszatérni már arra a helyre, amit a hazám
Adott a az ünnepelt fiatalságomnak
Múlandóan, a reményemmel,
Az álommal, ami törlődik, az utazás alatt.
Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
και θα μου πουν δεν ξέρουν τι εγίνης.
Μ’ άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου
κι άλλοι το σπίτι θα `χουν της Ειρήνης.
Zarándokként megyek majd a házadhoz
És azt mondják majd nekem, nem tudják, mi történt veled.
Mással együtt fogom látni a szerelem istennődet
És mások a házat a Békének tartogatják.
Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα’ ναι αλλιώτικο,
όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.
Elmegyek a tavernába, a Szamoszi bort,
Amit azért ittunk, hogy újra rendeljek.
Hiányozni fogsz, a boruk íze más lesz,
de én inni fogok, és jól megrészegedem.
Θ’ ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα.
Τριγύρω θα `ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,
και θα `ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.
Én felmászom majd énekelve és üvöltve
A Zappeiában es húzni kezdtek.
Körös-körül lesz `igen szép széles horizont,
és olyan lesz majd az énekem (dalom) az "igen" énekem mint a sírás.
My friend, my heart seems to have grown old
my life in Athens finished,
that, as sweetly and with wassails, it passed
as with the bitterness, once, of hunger.
I will not come anymore, to the place that my homeland
gave the celebration of youth
only passing, with my hope
with the dream that was blanked out, traveler
As a pilgrim I will go to your house
and they will tell me, they don't know where you are
With someone else together I will see your Afroditi
and others will have the house of Irini
I will go towards the tavern, samiotiko (drink from Samos)
where we used to drink, to ask for it once again
you will be missing, their wine will be different
but I will drink and I will get drunk
I will walk, singing and tottering
up to Zappio, where we used to go together
Around it will be beautiful, a wide horizon
and my song will sound like a cry
Κι ήμουν στο σκοτάδι.
Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.
És én a sötétben voltam.
És én a sötétben voltam.
És észrevett egy fénysugár.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη! / x2
Hűs volt, derűs az arca
s én meg a kiszáradt nárcisz voltam.
Oh, hogy felrázott engem az ifjúság ébredése,
Hogy felnevettek a keserű ajkaim! / x2
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος. / x2
Mintha a szemei azt mondták volna, hogy
Én már nem vagyok a hajótörött, és a magányos,
és megroggyantam a gyöngédségtől,
én, akit kősziklává tett a fájdalom. / x2
----------------------------
LOVE
Lyrics: Kostas Karuotakis
Music: Mikis Theodorakis
First version: Vasilis Papakonstantinou
And I was in the darkness.
And I was the darkness.
And a ray saw me.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Coolness her hilarious face
and I was the dry daffodil.
How did it shake me the awakening of a youth,
how did they laugh my bitter lips!
As if her eyes told me that
I’m not anymore the castaway and the lonely one,
and I bended from the tenderness,
I that the pain had turned me into rock.
Legutóbb Stratos szerkesztette (2015-02-16 14:55:31), összesen 8 alkalommal
Ώρα γλυκιά. Ξαπλώνει ωραία δομένη
η Αθήνα στον Απρίλη σαν εταίρα.
Είναι ηδονές τα μύρα στον αιθέρα,
και τίποτε η ψυχή πια δεν προσμένει.
Édes óra. Elterül rendezetten, szépen,
Athén az áprilisban, olyan, mint valami társaság.
Mily gyönyörűséges az éterben ez az illat ár,
És a lélek, már semmi egyébre nem vár.
Φιλί φωτός και σκάει το πρωταστέρι.
Στον Ιλισσό ερωτεύεται τ’ αγέρι
ροδονυφούλες δάφνες που ριγούνε.
Fénylő csók és kilő, kirobban az első csillag.
A szél, beleszeret Ilisszoszba,
Az oleanderek rózsás babérjaira beléborzongnak.
Στα σπίτια σκύβει απάνω και βαραίνει
το ασήμι του βλεφάρου της η εσπέρα.
Βασίλισσα η Ακρόπολη εκεί πέρα
πορφύρα έχει τη δύση φορεμένη.
A házakra ráhajol, és ránehezedik
az éjszaka ezüst szemhéja.
Az Akropolisz, Királynő kicsit odébb, a
Naplementét bíbor köntösként viseli.
Ώρα γλυκιά χαράς και αγάπης, όντας
πουλάκια το ένα τ’ άλλο κυνηγούνε
τ’ Ολύμπιου Δία μια στήλη αεροχτυπώντας.
Ez az édes örömök, és a szerelem ideje,
A madárkák - egyik, a másikat - váltva, egymást űzik
Az olümposzi Zeusz egyik oszlopát meg-meg legyintve.
-----------------------------------
Athens
Lyrics: Kostas Karuotakis
Music: Charis Papadopoulos
First version: Theodoros Rigas
Sweet hour. Athens lies totally given
to April like hetaera.
Sensuous are the myrrhs in the air,
and soul don’t wait for anything anymore.
Kiss of light and it appears the first star,
At Ilissus the wind falls in love
with the rosy laurels which shudder.
She bends over the houses and weighs
the silver of her evening's eyelids.
Acropolis seems like queen over there
she has worn the sunset like a crimson robe.
Sweet hour of joy and love, when
birds chase one another
the wind beats a column of Olympian Zeus…
Legutóbb Stratos szerkesztette (2015-03-08 23:29:25), összesen 9 alkalommal
Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτήν εδώ τη γη.
Σαν να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω κι ούτε μια μαρμαρυγή.
άνθρωποι στων άλλων τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
ανδρείκελα στης μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα, κοιτώντας παθητικά τ’ αστέρια.
Μακρινή τώρα είναι για μας η κάθε χαρά.
Η ελπίδα και η νιότη έννοια αφηρημένη.
άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε
παρά ο όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός
κι άμα δεν ήταν η βαθιά λύπη μες στο σώμα
κι άμα δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός πόνος μας
να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα.
---------------
Dummies
Lyrics: Kostas Karuotakis
Music: Ypogeia Reumata
First version: Ypogeia Reumata
As if we never came in this land.
As if we still remain in inexistence.
Darkness around and nor a shimmer.
Men in the imagination of the others.
Created by paper and hesitation
dummies in the two blind hands of destiny,
we dance, we accept the deception,
lifelessly, looking passively at the stars.
Distant is for us every delight now.
Hope and youth abstract meanings.
Nobody else knows that we’re here
despite of him that steps over us while he passes.
So many years have passed, time has passed
and if the deep sorrow wasn’t in the body
and if our true pain wasn’t in the soul
telling that we still exist.
Legutóbb Stratos szerkesztette (2014-05-18 19:59:51), összesen 1 alkalommal
Στίχοι / Ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης
Ποιητική συλλογή: "Ο πόνος του ανθρώπου
και των πραγμάτων" 1919
Μουσική: Λένα Πλάτωνος
Τραγούδι: Σαβίνα Γιαννάτου
Δίσκος: Καρυωτάκης 13 τραγούδια (1982)
{Χωρίς να το μάθει ποτέ, εδάκρυσε,
ίσως γιατί έπρεπε να δακρύσει,
ίσως γιατί οι συφορές έρχονται.}
Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια.Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.
Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ’ Απρίλη.
Ξεφεύγουνε απ’ το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της.Τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες
που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.
---------------
Smile
Lyrics: Kostas Karuotakis
Music: Lena Platonos
First version: Savvina Giannatou
{Without ever knowing, she cried,
maybe because she had to cry
maybe because calamities are coming.}
Tonight, the evening is like a dream.
Tonight the valley is dipped in magic.
It's not raining any more and the rested girl
Lay down in the moist clover.
The lips parted like two cherries,
And as she breathes deeply,
Her breast rises and falls
Like an April rose in the wind.
Sunrays escape from a cloud
And hide themselves in her eyes.
A lemon tree sheds dewdrops on her
And they drop on her cheek like diamonds,
As if she had been crying,
Though she smiles gazing at the sun.
Legutóbb Stratos szerkesztette (2014-05-18 20:03:15), összesen 2 alkalommal
Στίχοι / Ποίηση: Κώστας Καρυωτάκη από τα "Νηπενθή" (1921)
Μουσική: Λένα Πλάτωνος
"Καρυωτάκης- 13 Τραγούδια" (1982)
1. Σαββίνα Γιαννάτου
Το φεγγαράκι απόψε στο γιαλό
θα πέσει, ένα βαρύ μαργαριτάρι.
Κι απάνω μου θα παίζει το τρελό
τρελό φεγγάρι.
Όλο θα σπάει το κύμα ρουμπινί
στα πόδια μου σκορπίζοντας αστέρια.
Οι παλάμες μου θα `χουνε γενεί
δυο περιστέρια·
Θ’ ανέβουν ασημένια δυο πουλιά
με φεγγάρι δυο κούπες θα γεμίσουν,
με φεγγάρι τους ώμους, τα μαλλιά
θα μου ραντίζουν.
Το πέλαγο χρυσάφι αναλυτό.
Θα βάλω τ’ όνειρό μου σε καΐκι
ν’ αρμενίσει. Διαμάντι θα πατώ
λαμπρό χαλίκι.
Το γύρω φως ως θαν τη διαπερνά,
η καρδιά μου βαρύ μαργαριτάρι.
Και θα γελώ. Και θε να κλαίω... Και να,
να το φεγγάρι!
δίχως να ξέρω που με πας και δίχως να γυρίσω!
----------------
The little moon tonight
Lyrics: Kostas Karuotakis
Music: Lena Platonos
First version: Savvina Giannatou
The little moon tonight upon the strand
will fall, a heavy pearl.
And over me will play the mad
mad moonlight.
Continuously will break the ruby wave
at my feet shattering the stars.
My palms will have become
two pigeons;
They’ll rise -- two silver birds-
with moonlight – two cups – will fill,
with moonlight the hair will sprinkle
my shoulders.
The ocean molten gold.
I’ll put my dream in a boat
to sail. I’ll step on diamond
shiny gravel.
The light around when it’ll pierce it,
my heart heavy pearl.
And I’ll laugh. And I’ll cry… And there,
there is the moon![youtube][/youtube]
Legutóbb Stratos szerkesztette (2014-05-18 20:07:56), összesen 1 alkalommal
Όταν κατέβουμε τη σκάλα, τι θα πούμε
στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,
μ`ένα χαμόγελο στ`ανύπαρκτά τους χείλη;
Τουλάχιστον δω πέρα είμαστε μόνοι,
περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει
και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγματα χρώμα.
Άλλα εκεί κάτου τι να πούμε, πού να πάμε;
Αναγκαστικά ένας τον άλλον θα κοιτάμε,
με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες,
ασάλευτοι σαν πρόσωπα σε εικόνες.
Αν έρθει κανείς την πλάκα μας να χτυπήσει,
θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.
Αν πάρει ένα τριαντάφυλλο ή αφήσει χάμου,
το τριαντάφυλλο θα`ναι της άμμου.
Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,
τις βίλες του Posilipo θα ιδούμε,
Κύριε, Κύριε και το τερραίν του Παραδείσου
όπου θα παίζουν cricket οι οπαδοί Σου.
------------------
When we go down
Lyrics: Kostas Karuotakis
Music: Maria Voumvaki
First version: Maria Voumvaki
When we go down the stairs, what are we going to say
to our shadows that will welcome us
strict acquaintances, vague friends,
with a smile to their non-existent lips?
At least we are alone over here,
our day goes by, another dawn
and inside our eyes we still reserve
something that gives things colour.
But down there what are we going to say, where do we go?
Necessarily we will look one another,
with hands cut up to the elbows,
unmoving like faces in pictures
If somebody comes our grave to knock,
he would imagine how we lived.
if he takes a rose or leave it down,
the rose would belong to the sand.
and if we ever stand up to our nails
we will see the villas of posilipo
Lord, Lord and the tarren of Para
Legutóbb Stratos szerkesztette (2014-05-18 20:09:00), összesen 1 alkalommal
Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.
Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε
έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,
ωραία να ‘ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,
ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου.
Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου,
στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,
στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,
στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.
Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη
χαρά και ικανοποίησις να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει,
όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.
--------------
I want to leave at any time
Lyrics: Kostas Karuotakis
Music: Thanasis Gkaifullias
First version: Thanasis Gkaifullias
I want to leave far away from here at any time,I want to go away
to a place unknown and new
I want to become a golden dust within the ether
a simple element,free,brave
To appear like a dream,soft and talk
until the soul the matters of this world,
the faces to be beautiful and smiling
even myself to be beautiful
There might be not such darkness there,God
in the night,in the desperation of places
in the wonderous empyrean,in the howl of the wind
in the people's gazes and words
To be there nothing,nothing at all
but a little happiness and satisfaction
,and everyone to say that they might be forever gone
that everyone might be dead.
Legutóbb Stratos szerkesztette (2014-05-18 20:13:15), összesen 5 alkalommal
Έχει πια δύσει ο ήλιος του χειμώνα,
και γρήγορα, σα θέατρο, σκοτεινιάζει,
ή σα να πέφτει πέπλο σε μια εικόνα.
Άλλο δε βρίσκει ο άνεμος, ταράζει
μόνο τ’ αγκάθια στην πεδιάδα όλη,
μόνο κάποιο χαρτί σ’ όλη τη φύση.
Mα το χαριτωμένο περιβόλι
αίμα και δάκρυα το `χουνε ποτίσει.
Aδιάκοπα τα δέντρα ξεκινούνε,
κι οι πέτρινοι σταυροί σκίζουν σα χέρια
τον ουρανό που σύννεφα περνούνε,
τον ουρανό που είναι χωρίς αστέρια.
Ωραίο, φριχτό και απέριττο τοπίον!
Eλαιογραφία μεγάλου διδασκάλου.
Aλλά του λείπει μια σειρά ερειπίων
κι η επίσημος αγχόνη του Παγκάλου.
Legutóbb Stratos szerkesztette (2014-05-18 20:37:14), összesen 4 alkalommal
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά
És ha szerte is foszlott, mint az árnyék az álmom,
és ha örökre el is veszettem a boldogságom,
és ha csúszkálok is az utca piszkában,
törött szárnyú kicsiny kismadárka
Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί
És ha - mielőtt kinyílt volna -, a virág
A szívem kertjében elsorvadna,
És ha a szabad dalt, amit kigondoltam
még ha tudom is, hogy soha nem fog elhangzani
Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,
És ha el is temettem már a saját életemet
mélyen a fájdalmamban, amelyet érzek
kristálytisztán, hogy mennyire háborog a lelkem,
amint meglátnom a hatalmas eget
Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που `ζησα ζωή!
A tenger, amint hatalmasan közeleg,
és a homokot nedvesebbé teszi reggel,
beszél hozzám valamelyik ismert tengerpartról,
és mesél, valami olyan életről, amit már megéltem!
-------------------
Even if my dream faded away Lyrics: Kostas Karuotakis
Music: Loukas Thanou
First version: Nikos Xulouris
Other versions:
Chainides
Even if my dream faded away like a shadow,
even if I lost happiness forever,
even if I'm crawling through the filth of the street,
Little bird with broken wings
Even if the flower in my heart's garden
has been withered before blooming,
the free song I came up with
even if I know it will never be sung
Even if I buried my own life
deep inside the pain I have dear
how my soul's clearly agitated
when I look at the big sky
The sea as it comes huge,
and wets the sand in the morning,
tells me about a familiar seashore,
tells me about a life I once led!
Legutóbb Stratos szerkesztette (2015-02-16 15:57:24), összesen 10 alkalommal
Μπρούτζινος γύφτος τραλαλά,
τρελλά πηδάει κει πέρα,
χαρούμενος που εδούλευε
τον μπρούτζον όλη μέρα
και που 'χει τη γυναίκα του
κτήμα του και βασίλειο,
μπρούτζινος γύφτος τραλαλά
δίνει κλωτσά στον ήλιο.
Μπρούτζινος γύφτος τραλαλά,
τρελλά πηδάει κει πέρα,
χαρούμενος που εδούλευε
τον μπρούτζον όλη μέρα
και που 'χει τη γυναίκα του
κτήμα του και βασίλειο.
Μπρούτζινος γύφτος τραλαλά,
τρελλά πηδάει κει πέρα,
χαρούμενος που εδούλευε
τον μπρούτζον όλη μέρα.
Legutóbb Stratos szerkesztette (2018-02-24 01:26:19), összesen 5 alkalommal
Έχει στον κήπο μου μια αμυγδαλιά φυτρώσει
κι ειν’έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει.
Μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.
Κι αλίμονό μου, εγώ της έχω αγάπη τόση! ...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νερό και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά πού `χει στον κήπο μου φυτρώσει.
Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει.
Όσα δεν έχουν πέσει θα της πέσουν φύλλα,
και τα κλαράκια της θε ν’απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει.
Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ’αγάπη τόση!...
--------------------
Almond tree
Lyrics: Kostas Karuotakis
Music: Kostas Agas
First version: Panagiotis Karadimitris
It has sprouted in my garden an almond tree
and thus it’s tender that it barely breaths.
But each day, each dawn withers it
and it won’t give me the pleasure of its flower.
And alas! I have so much love for it!…
Every morning I go close to it and I kneel
and with water and tears I water it
the almond tree that it has sprouted in my garden.
Oh, the lie of its life will end.
All the leaves that haven’t fallen, they’ll fall down soon,
and its branches will remain bare woods.
It won’t give me the spring of its flower.
But I, the poor man, I had so much love for it!…
Legutóbb Stratos szerkesztette (2014-05-18 19:23:07), összesen 1 alkalommal
Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να γέρασε
Τελειώσε η ζωή μου της Αθήνας,
Που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε,
Και με την πίκρα κάποτε της πείνας.
Δε θα 'ρθω πια στον τόπο που πατρίδα μου
Τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης
Παρά περαστικός με την ελπίδα μου,
Με τ' όνειρο που εσβήστει, ταξιδιώτης.
Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
Και θα μου πουν δεν ξέρουνε τι εγίνεις.
Μ' άλλον μαζί θα ειδώ την Αφροδίτη σου
Κι άλλοι το σπίτι θα 'χουν της Ειρήνης.
Θα πάω προς στην ταβέρνα, το Σαμιώτικο
Που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα ΄ναι αλλιώτικο,
Όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.
Θ΄ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
Στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα,
Τριγύρω θα ΄ναι ωραία, πλατύς ορίζοντας
Και θα ΄ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.
Κώστας Καρυωτάκης (1896-928)
------------------------
To An Old Fellow-University Student
Friend, my heart has grown so old
Now that my life in Athens is over,
The same life, sweet, as when we partied,
And bitter, as when we starved.
It won't be a homecoming, like it was in this place
In the celebrations of youth,
But rather I'll be a visitor accompanying my hope,
A traveller with a dream that faded away.
I'll stand like a pilgrim outside your house,
And they'll tell me they know not where you've gone.
Another man will accompany your Aphrodite,
And strangers will now live in Irene's house.
I'll go to the tavern where we used
To drink, and I'll ask for Samian wine,
It will taste different, as you won't be there,
But I'll drink it anyway to get drunk.
I'll go towards the Zappeion singing,
Staggering, just as we used to do together;
The plaza will be beautiful, the horizon broad,
But my song will be like a dirge.
Αχ, όλα έπρεπε να 'ρθουν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.
Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.
Óh, mindennek el kellett volna jönnie, és el is jöttek!
Hogy a remények és a kerekek megtépázódjanak.
Csónakok vigyék el az éveimet,
Hogy menjenek el, tűnjenek el!
'Ετσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι.
Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν' αφήσω κάποιο δείλι.
Így, ahogy megkülönböztettük az estéket,
Hogy örökre elvesszen megannyi barát.
A helyen, ahol gyerekként felnőttem
s ott hagyjak, némi gyávaságot.
Τα ωραία κι απλά κορίτσια - ω, αγαπούλες! -
η ζωή να μου τα πάρει, χορού γύρος.
Ακόμη ο πόνος, άλλοτε που ευώδα,
να με βαραίνει στείρος.
A szép és egyszerű lányok - Óh, édeseim! -
Az élet vegye el tőlem, egy fordulóra.
Még a fájdalom, ami néha illatos,
Hogy nekem megnehezítse meddőséget.
Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να 'ναι,
να παίζουνε τ' αστέρια εκεί σαν μάτια
και σα να μου γελάνε.
Mindennek meg kellett történnie. Csak az éjszakának
nem szabadna annyira édesnek lennie most,
hogy a csillagok ott úgy játsszanak, mint a szemek,
amik mintha reám nevetnének.
Legutóbb Stratos szerkesztette (2016-12-08 01:39:05), összesen 5 alkalommal
Nincs beírva úticél.
Válasz a #216379. hsz-ra
